Obliczenie dni pobytu pracownika w innym państwie
Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na "dniach fizycznej obecności". Oznacza to, że każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez pracownika w danym państwie, liczy się jako cały dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Do dni, w których podatnik przebywa w danym kraju, należy zatem zaliczyć: dzień przyjazdu i wyjazdu, wszystkie dni spędzone w danym państwie, nawet jeżeli są dniami wolnymi od pracy, jak soboty, niedziele, święta, urlopy (zarówno przed, w czasie, jak i po zakończeniu pracy), krótkie przerwy (szkolenia, strajki, zamknięcie przedsiębiorstwa, brak dostaw, dni choroby).
Natomiast nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu tranzytem między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem (Model Konwencji OECD Komentarz pod redakcją Bogumiła Brzezińskiego, Wyd. Oficyna Prawa Polskiego 2010 r.).
| Przykład
Firma wysłała pracownika do pracy w Danii. W piątek wieczorem pracownik wyjechał z Danii na weekend do Polski. W niedzielę wieczorem pracownik powrócił do Danii. Oznacza to, że tylko przez jeden dzień (czyli w sobotę) pracownik nie przebywał na terytorium Danii. Zatem tego dnia nie należy wliczać do okresu pobytu pracownika na terenie Danii. Przepisy nie określają, jak w omawianej sytuacji należy ewidencjonować i dokumentować fakt wyjazdu pracownika na weekend do Polski. Jako dowód należy zatem dopuść wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej). |
UWAGA! W zależności od rozwiązań przyjętych w konkretnej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, okres pobytu pracownika na terytorium drugiego państwa należy liczyć:
- w ciągu danego roku podatkowego/kalendarzowego (np. umowa z Austrią, Irlandią, Francją, Ukrainą, USA),
bądź
- podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego się w danym roku podatkowym (np. umowa z Belgią, Holandią, Niemcami, Norwegią, Wielką Brytanią).
| Przykład
Polska firma oddelegowała do pracy we Francji swojego pracownika, który ma miejsce zamieszkania w Polsce. Firma ta nie posiada we Francji ani zakładu, ani stałej placówki w rozumieniu art. 5 polsko-francuskiej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Pracownik firmy przebywał we Francji w okresie od 20 sierpnia 2014 r. do 31 maja 2015 r. Zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) polsko-francuskiej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, okres pobytu pracownika na terytorium drugiego państwa należy liczyć w danym roku podatkowym. W przedstawionej sytuacji pracownik przebywał we Francji:
Tak więc w każdym z tych lat pracownik nie przebywał we Francji dłużej niż 183 dni, a zatem przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 15 ust. 2 polsko-francuskiej umowy, dochody tego pracownika podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. |
Natomiast obliczenie dni pobytu pracownika w drugim państwie w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym się w danym roku podatkowym - jest bardziej skomplikowane.
Zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji, do obliczania 183 dni pobytu pracownika w drugim państwie należy brać pod uwagę wszystkie możliwe kolejne dwunastomiesięczne okresy, nawet okresy, które do pewnego stopnia pokrywają się z innymi.
W takiej sytuacji bieg okresu pobytu w danym państwie nie kończy się 31 grudnia danego roku, lecz jest kontynuowany w nowym roku podatkowym.
W konsekwencji, jeżeli na pobyt danej osoby w drugim państwie składa się kilka krótkich okresów, wtedy do ustalenia dni pobytu w tym państwie uwzględnia się wszystkie wcześniejsze okresy pobytu w dwunastomiesięcznym okresie, występujące w różnych latach podatkowych (tak stwierdził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 6 listopada 2015 r., nr IPPB4/4511-871/15-8/JK).
Zatem w celu ustalenia, czy pobyt pracownika w drugim państwie łącznie nie przekroczył 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym się w danym roku podatkowym, należy brać pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony "do przodu" od każdorazowego przybycia pracownika do drugiego państwa, ale także okres dwunastu miesięcy liczony "wstecz" od dnia każdorazowego wyjazdu tego pracownika z drugiego państwa.
| Przykład
Do realizacji kontraktów na terenie Niemiec polska spółka deleguje swoich pracowników, którzy mają miejsce zamieszkania w Polsce. Spółka nie posiada w Niemczech ani zakładu, ani stałej placówki w rozumieniu art. 5 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Pracownik spółki przebywał w Niemczech w następujących okresach:
Zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, okres pobytu pracownika na terytorium drugiego państwa należy liczyć podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego się w danym roku podatkowym. W takiej sytuacji, licząc dwanaście miesięcy "do przodu":
Z kolei licząc dwanaście miesięcy "wstecz":
Tak więc w żadnym z powyższych dwunastomiesięcznych okresów, pobyt pracownika w Niemczech nie przekroczył 183 dni, co oznacza, że przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 15 ust. 2 ww. umowy, dochody tego pracownika podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. |
| Jeśli nie znalazłeś informacji, której szukasz, wejdź do serwisu | ||
| www.PodatekDochodowy.pl » |
Serwis Głównego Księgowego
Gazeta Podatkowa
Terminarz
DRUKI
Darmowe druki aktywne
WSKAŹNIKI
Bieżące wskaźniki wraz z archiwum
KALKULATORY
Narzędzia księgowego i kadrowego
PRZEPISY PRAWNE
Ustawy, rozporządzenia - teksty ujednolicone
FORUM
Forum aktywnych księgowych
| ||||||||||||
|
||||||||||||