Zwolnienie od podatku nagród w konkursach promocyjnych

Z uzasadnienia

"Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do stwierdzenia, czy w przypadku wydawania nagrody osobie fizycznej z tytułu wygranej w organizowanych przez Skarżącą konkursach o wartości nieprzekraczającej jednorazowo kwoty 200 zł, nagroda ta korzysta ze zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a u.p.d.o.f.

Zdaniem Spółki nagrody o wartości nieprzekraczającej jednorazowo kwoty 200 zł korzystają ze zwolnienia z opodatkowania przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 68a u.p.d.o.f. w odniesieniu do osób fizycznych (...).

Natomiast w ocenie Ministra Rozwoju i Finansów nie można uznać za nieodpłatne świadczenie opisanych we wniosku nagród uzyskiwanych przez zwycięzców konkursu organizowanego przez Spółkę, pomimo, że wartość nagrody nie przekracza kwoty 200 zł. Przesądza o tym fakt, że nagroda nie jest wydawana wszystkim uczestnikom przedsięwzięcia organizowanego przez Spółkę, a jej uzyskanie uzależnione jest od wzięcia udziału w konkursie i osiągnięcia najlepszych rezultatów w rywalizacji. Wskutek powyższego, zdaniem organu nagrody o wartości nieprzekraczającej jednorazowo kwoty 200 zł wydawane na rzecz osób fizycznych w ramach organizowanego przez Spółkę konkursu nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a u.p.d.o.f. (...)

Należy zaznaczyć, że pojęcie »nieodpłatnego świadczenia«, nie zostało zdefiniowane w ustawie. (...)

Kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, ażeby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Należą do nich te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenia w majątku podatnika, które mają konkretny wymiar finansowy. (...)

Z brzmienia przepisu art. 21 ust. 1 pkt 68a u.p.d.o.f. wynika, że nieodpłatne świadczenie ma pozostawać w związku z promocją świadczeniodawcy. Skoro, zatem nieodpłatne świadczenie otrzymane od świadczeniodawcy następuje w związku z jego promocją, to mając na uwadze słownikową definicję promocji należy uznać, iż ma to dotyczyć działalności (aktywności) świadczeniodawcy. Działania takie co do zasady skierowane są do potencjalnych odbiorców świadczeniodawcy, celem zachęcenia ich do nabycia oferowanych przez niego towarów i usług, ale również mogą być nakierowane na wsparcie określonych przedsięwzięć (por. wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FSK 1138/13).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy w ocenie Sądu należy podzielić stanowisko Skarżącej, że organ nie miał podstaw do uznania, iż wydawane nagrody zwycięzcom organizowanych przez Spółkę konkursów nie mają charakteru świadczeń nieodpłatnych.

Skarżąca zasadnie podkreśla, że nieuzasadnione jest twierdzenie, że uczestnictwo w konkursie jest w jakikolwiek sposób ekwiwalentne z otrzymaniem nagrody. Jak wskazywała skarżąca Spółka w złożonym wniosku, udział uczestników w konkursie nie powoduje u tychże uczestników konieczności ponoszenia jakichkolwiek kosztów związanych z ich udziałem, ani też uczestnicy nie dokonują żadnych świadczeń ekwiwalentnych w zamian za otrzymanie nagrody.

Nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja organu prezentowana w odpowiedzi na skargę, iż sam fakt wzięcia udziału w danym konkursie po spełnieniu przewidzianych w regulaminie warunków, a więc spełnienie określonych działań przez uczestników konkursu, celem otrzymania nagrody nie mieści się w pojęciu nieodpłatnych świadczeń, gdyż z nim mamy do czynienia w sytuacji gdy nagrody rozdawane są nieokreślonym odbiorcom, którzy nie muszą podejmować żadnych działań, aby je otrzymać.

Natomiast słusznie podkreśla Skarżąca, że przyjęcie takiego poglądu oznaczałoby, że zwolnienie przewidziane w podatku dochodowym od osób fizycznych nie miałoby w ogóle zastosowania, ponieważ nie sposób zorganizować przedsięwzięcia mającego na celu reklamę i promocję danego przedsiębiorstwa, które nie wiązałoby się z jakimkolwiek zachowaniem ze strony adresata promocji. (...)

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko zaprezentowane w powołanym przez stronę skarżącą wyroku WSA w Białymstoku z dnia 5 lipca 2017 r., sygn. akt I SA/Bk 488/17, że definicja nieodpłatnego świadczenia nie wyklucza zatem tego, że otrzymujący świadczenie musi podjąć jakieś działania, aby świadczenie otrzymać. Istotne jest wszakże to, aby w zamian za to świadczenie (kwalifikowane jako nieodpłatne) nie wykonywał żadnego świadczenia wzajemnego. Działanie - polegające na spełnieniu wymogów przewidzianych w regulaminie, które jest warunkiem otrzymania świadczenia (nagrody), nie ma charakteru świadczenia wzajemnego. Nie można zatem uznać stosunku pomiędzy organizatorem promocji, a uczestnikiem za umowę wzajemną.

Nie można również uznać za prawidłowe stanowisko organu interpretacyjnego, że o braku nieodpłatności świadczenia w organizowanych przez skarżącą Spółkę konkursach przesądza fakt, że nagrody wydawane w konkursach nie są wydawane wszystkim uczestnikom organizowanego przedsięwzięcia. (...)

W związku z powyższym w ocenie Sądu świadczenie spełniane przez Spółkę na rzecz uczestnika konkursu ma charakter świadczenia nieodpłatnego.

Nie ma też podstaw do podważania stanowiska skarżącej Spółki, że organizowane przez nią działania związane z konkursami mają na celu promowanie działalności Spółki i reklamowanie jej produktów, w efekcie zachęcanie uczestników konkursów do ich nabywania. Rywalizacja, stanowiąca element konkursu, utrwala w pamięci adresata dany produkt oraz powoduje jego kojarzenie z nagrodą. Niewątpliwie zatem nagrody wydawane w konkursach mają związek z promocją i reklamą skarżącej Spółki.

Reasumując, zdaniem Sądu nieuprawnione jest stwierdzenie organu, że w przedstawionym we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji stanie faktycznym wydawane przez Skarżącą nagrody osobom fizycznym w organizowanych przez nią konkursach, których wartość jednorazowo nie przekracza kwoty 200 zł, nie stanowią nieodpłatnego świadczenia i w rezultacie nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania (...) art. 21 ust. 1 pkt 68a u.p.d.o.f".

(wyrok WSA w Gdańsku z 18 lipca 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 816/17 - orzeczenie nieprawomocne)