EWIDENCJA U PODATNIKÓW WYKONUJĄCYCH USŁUGI NA RUCHOMYM MAJĄTKU RZECZOWYM

Nie naruszając zasad prowadzenia ewidencji dla celów podatku VAT, w odniesieniu do usług na ruchomym majątku rzeczowym przepisy wymuszają na podatnikach ewidencjonowanie elementów innych, niż to wynika z zasad ogólnych.

Usługi na ruchomym majątku rzeczowym, to usługi polegające na przetworzeniu, dostosowaniu jakiegoś produktu, po to by nadać mu nową postać, na wniosek zlecającego, który jest właścicielem rzeczy (np. tzw. przerób uszlachetniający).

Szczególny charakter tych transakcji wymusza na podatnikach dodatkowe obowiązki związane z dokumentowaniem i ewidencjonowaniem. Obowiązek ten ciąży głównie na podatnikach, wykonujących czynności, które podlegają wyłączeniu z opodatkowania, a przywóz bądź wywóz towarów z tym związany ma charakter tymczasowy.

Podatnicy wykonujący usługi na ruchomym majątku rzeczowym, niezależnie od tego, czy obowiązani są do prowadzenia pełnej ewidencji, wyłącznie ewidencji sprzedaży, czy też zostali zwolnieni z obowiązku ewidencjonowania, mają szczególny obowiązek ewidencyjny określony w art. 109 ust. 9-10a ustawy o VAT.

Obowiązki te dotyczą podatników, którzy dokonują przemieszczenia towarów z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju w celu wykonania na nich usług i jeżeli towary te zostaną po wykonaniu tych usług niezwłocznie z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały przywiezione.

W takim przypadku podatnicy mają obowiązek prowadzić ewidencję otrzymywanych towarów, zawierającą w szczególności:

• datę przemieszczenia towarów na terytorium kraju,
   
• dane pozwalające na identyfikację towarów.

Podobne zasady w zakresie ewidencji dotyczą towarów przemieszczanych przez polskiego podatnika na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jeżeli na tych towarach mają być wykonane usługi na rzecz podatnika, a po ich wykonaniu towary te są wysyłane lub transportowane z powrotem do tego podatnika na terytorium Polski.

Obowiązek prowadzenia ewidencji przemieszczanych towarów dotyczy także przypadków, gdy towary przemieszczane są na terytorium innego państwa członkowskiego w celu czasowego ich używania (art. 12 ust. 1 pkt 7 i 8 oraz art. 13 ust. 4 pkt 7 i 8 ustawy).

Forma prowadzenia takiej ewidencji jest w zasadzie dowolna. Wprawdzie ustawa zawiera delegację dla Ministra Finansów do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych danych, jakie powinna zawierać taka ewidencja oraz jej wzór, jednak do dnia dzisiejszego rozporządzenie takie nie zostało opublikowane.