Amortyzacja używanego środka trwałego
Osoba fizyczna na potrzeby swojej działalności gospodarczej kupiła w marcu 2024 r. budynek niemieszkalny. Pawilon ten przez poprzednich właścicieli był użytkowany od 1991 r. Po jego rozbudowie w lipcu 2024 r. został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych i oddany do używania. Czy wartość tego budynku, na którą składa się kwota zapłacona sprzedawcy i nakłady ulepszeniowe, można amortyzować indywidualną stawką amortyzacyjną?
Odpowiadając na pytanie, przede wszystkim należy zaznaczyć, że w analizowanym przypadku nie doszło do ulepszenia środka trwałego w wyniku jego modernizacji. Ulepszenie na gruncie pdof ma bowiem miejsce jedynie wówczas, gdy ustawowo określone co do charakteru i wysokości nakłady są ponoszone na składnik majątku będący już środkiem trwałym (art. 22g ust. 17 ustawy o pdof). Jednak wskazany w pytaniu budynek przed dokonaniem jego modernizacji nie miał jeszcze statusu środka trwałego. W efekcie nakłady inwestycyjne poniesione przez spółkę powinny zwiększyć bezpośrednio, a nie poprzez ulepszenie, wartość początkową budynku, która została przyjęta za podstawę naliczania stanowiących koszty podatkowe odpisów amortyzacyjnych.
Wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna wyznacza cena jego nabycia. Cena ta obejmuje kwotę należną zbywcy m.in. powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Są to w szczególności koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, opłat notarialnych, skarbowych i innych (art. 22g ust. 3 ustawy o pdof).
W przepisach ustawy o pdof określono, że wykaz wydatków mających wpływ na wartość początkową środka trwałego stanowi katalog otwarty. To powoduje, że nakłady poniesione przez spółkę na dostosowanie nabytego budynku do jej potrzeb podwyższają wartość początkową tego budynku z uwagi na to, że zostały poniesione przed oddaniem go do używania. Ich rozliczenie w kosztach nastąpi w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne.
W odniesieniu do nieruchomości niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, podatnicy mogą przyjąć indywidualną stawkę amortyzacyjną przewidzianą dla budynków (lokali) używanych. Okres amortyzacji według indywidualnej stawki dla tej kategorii budynków (lokali) niemieszkalnych nie może być krótszy niż okres będący różnicą 40 lat i liczby lat, które minęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych (przykład). Dodatkowo z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o pdof wynika zastrzeżenie, że okres ten nie może być krótszy niż 10 lat.
Przykład
W marcu 2024 r. przedsiębiorca zakupił na potrzeby jednoosobowej działalności gospodarczej budynek niemieszkalny za kwotę 230.000 zł. W okresie od marca do lipca 2024 r. budynek ten rozbudowywał, dostosowując go do potrzeb prowadzonej działalności. Nakłady na ten cel wyniosły 196.000 zł. W lipcu 2024 r. wprowadził budynek do ewidencji środków trwałych. Budynek ten poprzedni właściciele używali w prowadzeniu działalności przez 33 lata (od 1991 r.). Przedsiębiorca na potrzeby amortyzacji budynku od wartości 426.000 zł może przyjąć indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. Co prawda, stosując art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o pdof, z przewidzianego w nim wyliczenia wynika, że 40 lat - 33 lata = 7 lat, jednak z uwagi na dopuszczalny minimalny okres amortyzacji wynoszący 10 lat najwyższą indywidualną stawką amortyzacyjną, jaką przedsiębiorca może przyjąć, jest 10%. |
Jeśli nie znalazłeś informacji, której szukasz, wejdź do serwisu | ||
www.PodatekDochodowy.pl » |
Serwis Głównego Księgowego
Gazeta Podatkowa
Terminarz
DRUKI
Darmowe druki aktywne
WSKAŹNIKI
Bieżące wskaźniki wraz z archiwum
KALKULATORY
Narzędzia księgowego i kadrowego
PRZEPISY PRAWNE
Ustawy, rozporządzenia - teksty ujednolicone
FORUM
Forum aktywnych księgowych
|