Rozliczenie podatku od wartości dodanej

Czy w związku z wypożyczeniem za granicą samochodu osobowego od brytyjskiej firmy polski podatnik z faktury dokumentującej tę usługę powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość netto czy brutto (faktura zawiera brytyjski VAT)?

Jeżeli spełnione są warunki wynikające z art. 15 ust. 1 updop (odpowiednio art. 22 ust. 1 updof), to podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki w kwocie brutto, tj. w kwocie netto powiększonej o brytyjski VAT (takie stanowisko jest zgodne z aktualną linią interpretacyjną organów podatkowych).

Na gruncie przepisów ustawy o CIT i ustawy o PIT brak jest regulacji odnoszących się wprost do rozliczania podatku od wartości dodanej, w tym zaliczenia lub wyłączenia tego podatku z kosztów uzyskania przychodu. Zdaniem organów podatkowych art. 16 ust. 1 pkt 46 updop (odpowiednio art. 23 ust. 1 pkt 43 updof), który wyłącza z kosztów podatek od towarów i usług (z pewnymi wyjątkami), nie odnosi się do zagranicznego podatku obrotowego obowiązującego w państwie trzecim (tzn. innym niż państwo członkowskie Unii Europejskiej), który nie jest polskim podatkiem od towarów i usług ani podatkiem od wartości dodanej.

Tak wynika m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 maja 2023 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.336.2021.9.AW. Organ podatkowy odniósł się w niej do zakupów na terytorium Wielkiej Brytanii. Uznał, że w odniesieniu do wydatków ponoszonych na zakup towarów i usług w Wielkiej Brytanii znajdzie zastosowanie art. 15 ust. 1 updop (odpowiednio art. 22 ust. 1 updof). Wobec tego zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów brytyjskiego VAT będzie możliwe wtedy, gdy podatnik wykaże związek tego podatku z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Należy jednak zwrócić uwagę na wyrok NSA z 14 lutego 2023 r., sygn. akt II FSK 1050/22, w którym Sąd uznał, że do brytyjskiego podatku mają zastosowanie odpowiednie regulacje ustawy o CIT odnoszące się do podatku od towarów i usług, tj. art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop. Z kolei w wyroku z 21 stycznia 2020 r., sygn. akt II FSK 576/18 NSA stwierdził, że w odniesieniu do podatku od wartości dodanej z państw spoza Unii Europejskiej nie można a priori przyjmować, iż zawsze nie może on być uznany za podatek od towarów i usług w rozumieniu polskiej ustawy o VAT. W każdym konkretnym przypadku trzeba dokonać oceny charakteru podatku od wartości dodanej poniesionego w kraju spoza UE i ustalić, czy jego mechanizm oraz konstrukcja prawna odpowiada polskiemu VAT. Zatem omawiana kwestia jest odmiennie interpretowana przez NSA i organy podatkowe.