Amortyzacja budynku niemieszkalnego zawierającego lokale mieszkalne

(interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 kwietnia 2023 r., nr 0115-KDIT3.4011.278.2023.2.AD)

Stan faktyczny oraz stanowisko podatnika

Podatnik prowadził działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

W ramach tej działalności wynajmował m.in. nabyty przed 1 stycznia 2022 r. budynek sklasyfikowany zgodnie z KŚT do rodzaju 103 jako niemieszkalny, w skład którego wchodziły lokale mieszkalne oraz lokale użytkowe, przy czym przeważającą część powierzchni zajmowały lokale niemieszkalne.

W związku z obowiązującym od 1 stycznia 2023 r. całkowitym zakazem amortyzacji nieruchomości mieszkalnych podatnik zwrócił się do organu podatkowego z pytaniem:

Czy w przypadku przewagi powierzchni lokali użytkowych ponad 50% nad lokalami mieszkalnymi znajdujących się w tym samym budynku w roku 2023 i w latach następnych ma on możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej całego budynku, w którym znajdują się zarówno lokale mieszkalne, jak i lokale użytkowe nabyte, wynajęte i wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2022 r.?

Zdaniem podatnika, prawo takie mu przysługuje.

Stanowisko organu podatkowego

Organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za prawidłowe, jednocześnie przypomniał, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Jak zaznaczył przy tym organ podatkowy, stosownie do obowiązującego od 1 stycznia 2022 r. art. 22c pkt 2 ustawy o PDOF, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi (w okresie przejściowym, tj. do 31 grudnia 2022 r. podatnicy mogli amortyzować nieruchomości mieszkalne nabyte lub wytworzone przed 1 stycznia 2022 r.; całkowity zakaz amortyzacji takich nieruchomości obowiązuje od 1 stycznia 2023 r. - przyp. red.).

Organ podatkowy zwrócił uwagę, że ww. zmiany nie obejmują jednak budynków i lokali użytkowych, które nadal podlegają amortyzacji.

Biorąc zatem pod uwagę fakt, że w przedstawionym stanie faktycznym wynajmowany budynek został zakwalifikowany według KŚT do budynków niemieszkalnych, pomimo iż znajdują się w nim, obok lokali użytkowych, lokale mieszkalne, organ podatkowy stwierdził, że:

"(...) w 2023 r. i w latach następnych ma Pan możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania odpisów amortyzacyjnych od opisanego we wniosku budynku (...)."

W zakresie informacji dodatkowych organ podatkowy zastrzegł, że niniejsza interpretacja nie jest oceną prawidłowości dokonanej przez podatnika klasyfikacji przedmiotowego budynku. Organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest natomiast właściwy do ustalenia, do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować wskazany budynek.

Zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864).

Jak zatem wskazał organ podatkowy - jeżeli opisana we wniosku nieruchomość błędnie została sklasyfikowana jako niemieszkalna - to opisany stan faktyczny nie będzie zgodny ze stanem rzeczywistym, a to w konsekwencji spowoduje, że interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.