Wydatki samochodowe

Z tzw. ulgi rehabilitacyjnej mogą korzystać osoby posiadające status niepełnosprawnych w rozumieniu przepisów ustawy o pdof bądź osoby, na utrzymaniu których są takie osoby lub niepełnosprawne dzieci, które nie ukończyły 16 lat. Jako uprawnione do ulgi mogą w ramach tego odliczenia uwzględniać - po spełnieniu ustawowych wymogów - m.in. wydatki związane z używaniem samochodu.

Rodzaje samochodów i wydatków

Przemieszczanie się prywatnym pojazdem wielu osobom niepełnosprawnym ułatwia codzienne funkcjonowanie. Jednak odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają wydatki na użytkowanie ściśle określonych środków transportu. Z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o pdof wynika, że podatnik w ramach tej ulgi może odliczać wyłącznie wydatki związane z używaniem samochodu osobowego. Zatem ulga nie przysługuje w sytuacji, gdy osoba niepełnosprawna używa samochodu niebędącego osobowym, jak również z tytułu używania na jej potrzeby motoroweru oraz motocykla. Samochód powinien także stanowić własność lub współwłasność osoby dokonującej odliczenia w ramach omawianej ulgi. Jednak ustawodawca nie wymaga, aby osoba niepełnosprawna bądź osoba posiadająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną posiadała prawo jazdy i użytkowała samochód jako kierowca.

Pojęcie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego rozliczanych w ramach ulgi rehabilitacyjnej obejmuje nie tylko koszty przejazdu, ale też utrzymania samochodu, takie jak: koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części, obowiązkowego ubezpieczenia OC. Do wydatków z tytułu używania samochodu można zaliczyć również m.in. wydatki poniesione na dobrowolne ubezpieczenie samochodu (np. NNW czy AC).

Dokumentowanie ulgi

Warunkiem uwzględnienia w rocznym PIT omawianych wydatków jest przede wszystkim ich faktyczne poniesienie przez uprawnionego podatnika z jego własnych zasobów finansowych. Ustawodawca nie zobowiązuje co prawda osoby korzystającej z tej preferencji do posiadania dowodów poniesienia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego na potrzeby niepełnosprawności. To jednak nie oznacza braku obowiązku udowodnienia przez osoby stosujące to odliczenie prawa do ich uwzględnienia w zeznaniu podatkowym. Przeprowadzając weryfikację zeznania rocznego podatnika, który zastosował w nim omawianą ulgę - czy to w toku czynności sprawdzających czy w toku postępowania podatkowego - organ podatkowy ma bowiem prawo domagać się od podatnika udowodnienia prawa do skorzystania z ulgi i przedstawienia okoliczności związanych z ponoszonymi wydatkami. Wynika to z art. 26 ust. 7c ustawy o pdof, który wskazuje, że w przypadku wydatków, o których mowa m.in. w art. 26 ust. 7a pkt 14 tej ustawy, na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia. Jednocześnie jednak przepis ten nie określa sposobu udowodnienia prawa do korzystania z tej preferencji. To powoduje, że organ podatkowy powinien uwzględnić każdy dowód przedstawiony przez podatnika, który nie jest sprzeczny z prawem.

Limit nie równa się odliczenie

Określona przez ustawodawcę w omawianym przepisie kwota 2.280 zł stanowi górny limit ulgi. To jednak nie oznacza, że wyznacza ona ryczałtową kwotę odliczenia przysługującą podatnikowi bezwarunkowo. Kwota odliczenia z tego tytułu wykazana w rocznym PIT musi bowiem odpowiadać faktycznie poniesionym wydatkom. To powoduje, że gdy dana osoba nie potrafi określić jakiego rodzaju, kiedy, w jakiej wysokości poniosła wydatek, to nie jest uprawniona do rozliczenia go w zeznaniu rocznym w ramach omawianej ulgi.