Opodatkowanie u źródła

Na gruncie ustawy o CIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym (tzw. podatkiem u źródła) podlegają dochody nierezydentów (tj. podatników niemających na terytorium RP siedziby ani zarządu), uzyskane przez nich na terytorium Polski (art. 3 ust. 2 updop).

Przez dochody (przychody) uzyskane na terytorium Polski przez nierezydentów rozumie się m.in. przychody z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia (art. 3 ust. 3 pkt 5 updop).

Na podstawie art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 5 updop, uważa się przychody wymienione m.in. w art. 21 ust. 1 updop, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1-4 updop. Zatem podatek u źródła należy pobrać, co do zasady, od każdej płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop, dokonywanej przez polskiego przedsiębiorcę na rzecz zagranicznego podmiotu.

Stosownie do art. 21 updop, polskie podmioty mają obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów uzyskiwanych na terytorium Polski przez podatników zagranicznych (nierezydentów). Dotyczy to m.in. przychodów z tytułu usług reklamowych. Od przychodów tych polski podmiot zobowiązany jest generalnie do poboru podatku u źródła w wysokości 20% przychodów. Tak wynika z art. 21 ust. 1 pkt 2a updop.

W odniesieniu do omawianej sprawy w pierwszej kolejności należy wyjaśnić znaczenie pojęcia "usługi reklamowe", którego ustawa o CIT nie definiuje.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 listopada 2021 r., nr 0111-KDWB.4010.91.2021.1.KK czytamy, że: "Wobec braku w ustawie definicji usług reklamowych należy, zdaniem organu, posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN - https://sjp.pwn.pl/, reklama to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.

Natomiast zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) reklama oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy, głoszenia służące temu celowi.

W związku z brakiem definicji pojęcia »usług reklamowych« w polskim prawie podatkowym właściwym jest także odwołanie się do znaczenia tego pojęcia na gruncie prawa Unii Europejskiej.

Znaczenie pojęcia - »usługi reklamowe« - przedstawione zostało przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej m.in. w orzeczeniach w sprawach C-68/92 (Komisja ca Francji), C-73/92 (Komisja ca Hiszpanii) oraz C-69/92 (Komisja ca Luksemburgowi).

W ocenie Trybunału pojęcie usług reklamowych należy rozumieć jako wszelką działalność promocyjną, tzn. taką, której celem jest informowanie odbiorców o istnieniu firmy i jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi reklamowe tworzą wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które mają na celu reklamę produktu lub usługi. Trybunał jednoznacznie wskazał, że do zakresu tych usług oprócz działań tradycyjnie uważanych za promocję czy reklamę, należy kwalifikować także inne czynności i zdarzenia, nawet jeśli samodzielnie nie zawierałyby treści reklamowych, jeżeli podjęte są w celu lub w związku z kampanią reklamową lub informacyjną. Decydujący charakter przy kwalifikowaniu usług powinien mieć więc związek ich zamówienia z reklamą. W ocenie Trybunału, dla uznania czynności za usługę reklamową wystarczające jest by była ona związana z rozpowszechnianiem wśród odbiorców informacji o istnieniu firmy oraz jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Taka klasyfikacja według Trybunału powinna mieć miejsce również w przypadku, gdy taki związek jest jedynie pośredni. Zatem zasada ta odnosi się również do każdej czynności, która przyczynia się do rozpowszechniania tych informacji. Według Trybunału, usługi reklamowe nie muszą być wykonywane przez podmioty, które mają świadczenie usług reklamowych w zakresie swojej działalności, bądź które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych. (...)

Podobne wnioski w zakresie interpretacji pojęcia »usług reklamowych« zostały zawarte również w komunikacie zamieszczonym na stronie internetowej Ministerstwa Finansów (www.mf.gov.pl) Koszty uzyskania przychodów związanych z nabyciem niektórych rodzajów usług i praw [załącznik: Kategorie usług objętych art. 15e ust. 1]".

Takich samych wyjaśnień na temat znaczenia pojęcia "usługi reklamowe" udzielił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 30 lipca 2019 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.178.2019.1.PW. Mając na względzie ten kierunek interpretacji, najbezpieczniejszym rozwiązaniem w omawianej sprawie jest przyjęcie, że wspomniane usługi mieszczą się w zakresie usług reklamowych.