VAT przy imporcie małych partii towarów

Tylko w przypadku, gdy import towarów jest dokonywany w Polsce, a osoba fizyczna, dla której przeznaczone są te towary, przebywa na jego terytorium i zostaną spełnione warunki wskazane w art. 52 ust. 1 pkt 1, 2 i 3 ustawy o VAT oraz ust. 2 i 3 tego artykułu, zwolnienie, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy o VAT znajduje zastosowanie.

Spółka we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazała, że zamierza rozpocząć działalność w zakresie pośrednictwa w doręczaniu przesyłek, między osobami fizycznymi. Mają być one przesyłane z terytorium państwa trzeciego, przez podmiot posiadający tam siedzibę, a następnie w zbiorczych kontenerach przesyłane na terytorium Polski. Następnie na podstawie umowy zlecenia z tym podmiotem, paczki - za pośrednictwem firm kurierskich - rozsyłane będą do odbiorców krajowych, a także zagranicznych zlokalizowanych w innych krajach członkowskich. Wartość jednorazowej przesyłki przeznaczonej dla osoby fizycznej nie będzie przekraczać równowartości 45 euro, a także limitów wyznaczonych w art. 52 ust. 2 ustawy o VAT. Jednocześnie ilość i rodzaj towarów nie będą wskazywać na ich przeznaczenie handlowe - odbiorca tych towarów nie będzie obowiązany do uiszczenia opłat na rzecz nadawcy w związku z otrzymaniem przesyłki, a przesyłki - z perspektywy docelowych odbiorców - będą mieć charakter okazjonalny. Zdaniem spółki, przesyłki przeznaczone dla osób fizycznych zlokalizowanych zarówno na terytorium Polski, jak też na terytorium innych krajów członkowskich, podlegać będą zwolnieniu na podstawie art. 52 ustawy o VAT. Organ podatkowy uznał stanowisko to za nieprawidłowe. Spółka wniosła skargę do WSA, który ją oddalił.

Jak wyjaśnił Sąd, zwolnienia od podatku stanowią wyjątek od ogólnej zasady i dlatego zastosowanie ich powinno być realizowane wyłącznie w granicach określonych przepisami ustawy o VAT. Przepisy dotyczące zwolnień nie mogą być interpretowane rozszerzająco. Sąd stwierdził, że z analizy art. 52 ustawy o VAT wynika, iż zwolnieniu podlega import towarów umieszczonych w przesyłce wysyłanej przez osobę fizyczną dla osoby fizycznej. Przy czym zwolnienie to ma zastosowanie w przypadku, gdy wysyłane w przesyłce towary z terytorium państwa trzeciego przeznaczone są dla osoby fizycznej przebywającej na terytorium kraju. Z kolei odbiorca w związku z otrzymaniem przesyłki nie jest obowiązany do uiszczenia opłat na rzecz nadawcy. Przesyłki te muszą mieć charakter okazjonalny, a więc ilość i rodzaj towarów nie może wskazywać na ich przeznaczenie handlowe, a z kolei wartość przesyłki nie może przekraczać kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 45 euro. Natomiast w przypadku towarów w postaci napoi alkoholowych, tytoniu i wyrobów tytoniowych, perfum, kawy lub ekstraktu i esencji kawy oraz herbaty, towary te są zwolnione od podatku w ramach norm określonych w art. 52 ust. 2 ustawy o VAT.

W związku z tym Sąd stwierdził, że zarówno z regulacji krajowych, jak i z unijnych wynika, że zwolnieniem od podatku są objęte przesyłki na rzecz osób przebywających w danym państwie członkowskim, a nie na terytorium Wspólnoty. Gdyby ustawodawca unijny chciał zwolnić od podatku przesyłki na rzecz osób fizycznych przebywających w którymkolwiek z państw członkowskich Wspólnoty, nie używałby terminu "państwa członkowskiego" lecz "Wspólnoty", jak to uczynił wprost w treści art. 27 Rozporządzenia Rady nr 918/83. Należy uznać zatem, że zwrot "państwa członkowskiego" nie posiada tej samej konotacji co "Wspólnota".

Potwierdza to, zdaniem Sądu, również fakt, że podatek od wartości dodanej jest podatkiem terytorialnym, co znajduje odzwierciedlenie nie tylko w definicji "terytorium państwa członkowskiego", lecz również w przepisach dotyczących miejsca świadczenia przy dostawie towarów. Zatem zakres terytorialny stosowania Dyrektywy 2006/112/WE jest zbieżny w każdym państwie członkowskim z zakresem przepisów podatku od wartości dodanej każdego z tych państw.

(wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 29 października 2019 r., sygn. akt I SA/Bd 487/19 - orzeczenie nieprawomocne)