Wynagrodzenie za prawo do korzystania ze znaków towarowych na podstawie umowy licencyjnej

Z uzasadnienia

"W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje, że skarżąca osiąga przychody z udziału w spółkach niebędących osobą prawną, w tym również we wskazanych we wniosku spółkach G. spółka komandytowa i L. spółka komandytowa. Niesporne jest również, że w myśl art. 8 ust. 1 (updof - przyp. red.) przychody te określa się proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku. Taką samą zasadę stosuje się do rozliczania kosztów uzyskania przychodu (zgodnie z treścią art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Spór w sprawie dotyczy oceny, czy wydatki ponoszone przez spółkę L. na rzecz spółki G. tytułem wynagrodzenia za korzystanie ze znaków towarowych stanowi koszt uzyskania przychodu skarżącej. Zdaniem sądu rację w tym sporze należy przyznać organowi interpretacyjnemu.

W myśl art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie natomiast z treścią art. 23 ust. 1 pkt 64 u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw i wartości, o których mowa w art. 22b ust. 1 pkt 4-7, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych - w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.

W ocenie sądu, jak słusznie wskazał organ interpretacyjny, opisany we wniosku stan faktyczny wypełnia dyspozycję powołanego wyżej przepisu art. 23 ust. 1 pkt 64 ustawy.

Należy powtórzyć za organem interpretacyjnym, że przepis ten wprowadza dwie przesłanki. Pierwszą z nich jest uprzednie nabycie lub wytworzenie prawa przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, w której jest wspólnikiem praw i wartości, o których mowa w art. 22b ust. 1 pkt 4-7. Drugą przesłanką jest zbycie tego prawa.

Na spełnienie obu tych przesłanek wskazuje stan fatyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Mianowicie skarżąca wytworzyła znaki towarowe (warunek pierwszy), a następnie nastąpiło zbycie tych znaków przez skarżącą poprzez wniesienie ich aportem do spółki G., działającej wówczas w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą B. (warunek drugi). Słusznie zatem uznał organ interpretacyjny, że w okolicznościach niniejszej sprawy zostały spełnione przesłanki do zastosowania ograniczenia możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 64 ustawy.

W ocenie sądu, wbrew stanowisku strony skarżącej, treść omawianego przepisu art. 23 ust. 1 pkt 64 ustawy nie wprowadza wymogu tożsamości podmiotowej zbywcy prawa (który był jego wytwórcą lub nabywcą) i ponoszącego wydatki z tytułu korzystania z tego prawa na innej podstawie niż własność. Nie można uznać, że wyłączenie z kosztów uzyskania przychodu wydatków za korzystanie z prawa dotyczyły wyłącznie takiej sytuacji, gdy nabywca lub wytwórca po zbyciu prawa korzystania z niego w oparciu o umowę cywilnoprawną. Takie ograniczenie nie wynika z treści omawianego przepisu. W okolicznościach niniejszej sprawy nie ma zatem znaczenia, że to spółka L., a nie skarżąca ponosi wydatki za korzystanie ze znaku towarowego. Raz jeszcze należy podkreślić, że podnoszony przez skarżącą warunek »powtórnego nabycia przez ten sam podmiot« nie wynika z treści analizowanego przepisu. Wynika on - co pozostaje poza sporem - z treści uzasadnienia zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ostatecznie jednak zamysł wyrażony w projekcie zmian nie został odzwierciedlony w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 64 ustawy (dodanym po zmianach ustawy z dniem 1 stycznia 2018 roku). Przypomnieć należy, że uzasadnienie projektu ustawy, czy zmian do ustawy nie stanowi źródła prawa w polskim systemie prawnym.

Zdaniem sądu, mając na uwadze powołaną wyżej argumentację należy uznać, że zaskarżona interpretacja indywidualna nie narusza przepisów art. 23 ust. 1 pkt 64 w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy".

(wyrok WSA w Warszawie z 27 marca 2019 r., sygn. akt. III SA/Wa 1489/18 - orzeczenie nieprawomocne)