Podatek od budynku biurowego wykorzystywanego w przeważającej części na własne potrzeby spółki

Z uzasadnienia

"Kwestia sporna w rozważanej sprawie sprowadza się do odmiennego sposobu interpretacji przepisu art. 24b ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT, zgodnie z którym, przepisu ust. 1 nie stosuje się do środków trwałych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, wykorzystywanych wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika.

Skarżąca wskazała, że wynajmuje do 30% powierzchni posiadanego budynku biurowego tzw. centrum administracyjnego innym podmiotom; podstawowym celem posiadania przez Spółkę przedmiotowych pomieszczeń biurowych jest zapewnienie powierzchni biurowych jako miejsc pracy dla swoich pracowników, dlatego należy przyjąć, iż Spółka wykorzystuje budynki biurowe głównie na własne potrzeby; nawet jeśli Spółka wynajmuje powierzchnie biurowe innym podmiotom, to są to podmioty, z którymi współpracuje, tym samym nadal pośrednio wykorzystuje wynajmowane pomieszczenia biurowe na własne potrzeby. Natomiast w ocenie organu, skoro Spółka wynajmuje innym podmiotom do 30% powierzchni posiadanego budynku, to wykorzystywane przez nią pozostałe 70% powierzchni biurowej nie oznacza wykorzystywania jej w głównym stopniu na własne potrzeby, gdyż Spółka uzyskuje faktyczne przychody z tytułu wynajmu.

W sporze tym rację Sąd przyznał Skarżącej.

W ocenie Sądu, powoływany przez strony przepis art. 24b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT - od dnia 1 stycznia 2018 r. - przewiduje konieczność naliczania i zapłaty podatku CIT od przychodów z tytułu własności środka trwałego o wartości początkowej przekraczającej 10.000.000 zł będącego m.in. budynkiem biurowym sklasyfikowanym w Klasyfikacji Środków Trwałych podatnika jako »budynek biurowy«. Podatek CIT w takim przypadku wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc; przy czym »podstawą opodatkowania« jest przychód odpowiadający wartości początkowej środka trwałego ustalanej na pierwszy dzień każdego miesiąca wynikającej z prowadzonej ewidencji, pomniejszonej o kwotę 10.000.000 zł (art. 24b ust. 3 ustawy o CIT). Jednakże ustawodawca w art. 24b ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT przewidział, że przepisu art. 24b ust. 1 ustawy o CIT nie stosuje się do środków trwałych, o których mowa w art. 24b ust. 1 pkt 2 wskazanej ustawy, wykorzystywanych wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika. Powyższe oznacza, że w przypadku, gdy dany środek trwały - będący budynkiem biurowym sklasyfikowanym w Klasyfikacji Środków Trwałych jako »budynek biurowy« - jest wykorzystywany wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika, wówczas taki podatnik nie ma obowiązku naliczania podatku CIT od przychodów z tytułu własności tego środka trwałego.

Wskazać przy tym należy, że ustawodawca w ustawie o CIT nie wskazał precyzyjnie, co należy rozumieć pod pojęciem budynku biurowego wykorzystywanego »wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika« zgodnie z art. 24b ust. 2 ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, aby właściwie zinterpretować art. 24b ust. 2 wskazanej ustawy o CIT, należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia, która to wykładnia - na gruncie prawa podatkowego - powinna być zastosowana jako pierwsza w procesie wykładni; natomiast organ stanął na stanowisku, że w celu wyjaśnienia, co należy rozumieć przez to stwierdzenie najwłaściwsze będzie odwołanie się do wykładni celowościowej i systemowej, jednakże w wydanej, a następnie zaskarżonej przez Spółkę interpretacji indywidualnej organ nie wykazał w sposób niebudzący wątpliwości uzasadnienia takiego działania. Podkreślić należy, że organ odwołał się do treści uzasadnienia do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne z dnia 4 października 2017 r. (druk sejmowy nr 1878 - Sejm RP VIII kadencji, Uzasadnienie I część ogólna s. 32), przy czym uzasadnienie projektu ustawy nie stanowi przepisów prawa, do przestrzegania którego zobowiązana jest Skarżąca. Zdaniem Sądu, wobec niejasnego i nieprecyzyjnego brzmienia przepisu art. 24b ustawy o CIT, Skarżąca nie ma obowiązku »domyślania się« treści normy prawnej wypływającej z tego przepisu, a przy próbie jego wykładni odwoływać się do uzasadnienia projektu ustawy nowelizującej.

Sąd stanął na stanowisku, że wobec użycia przez ustawodawcę nieostrych pojęć »wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika« nie było możliwe wyprowadzenie z tak sformułowanego przepisu normy prawnej w sposób niebudzący wątpliwości.

Sąd przyjmuje do wiadomości, że organ przy wydawaniu interpretacji indywidualnej posiłkowo posłużył się również treścią uzasadnienia projektu ustawy nowelizującej i m.in. na tej podstawie wydał zaskarżone rozstrzygnięcie, jednakże stosując w pierwszej kolejności reguły wykładni językowej, jako punktu wyjścia dla wszelkiej wykładni prawa, winien dojść do przekonania, że wobec takiej redakcji przepisu prawa i użycia w nim pojęć niedookreślonych, nie było możliwe orzeczenie (w tak przedstawionym stanie faktycznym), czy wnioskodawca zobowiązany będzie, czy też nie do naliczenia i zapłaty podatku, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT. Wobec powyższego, organ naruszył art. 2a O.p., a co za tym idzie obowiązek dokonania interpretacji przepisów - w związku z wątpliwością co do jego treści - na korzyść strony, co zasadnie Skarżąca podniosła w treści złożonej skargi".

(wyrok WSA w Gdańsku z 19 września 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 769/18 - orzeczenie nieprawomocne)