Metody obliczania powierzchni użytkowej dla celów stawki VAT

Spółka w ramach swojej działalności m.in. wykonuje usługi budowlane w zakresie prefabrykowanych domów jednorodzinnych na podstawie gotowych projektów budowlanych. Przedmiotem usług budowlanych wykonywanych przez spółkę są w przeważającej części budynki mieszkalne o powierzchni całkowitej poniżej 200 m² wznoszone na podstawie gotowych projektów z katalogu spółki. Jednakże w związku ze zmianami rynkowymi, w ostatnim czasie spółka obserwuje zwiększone zainteresowanie klientów usługami budowlanymi większych domów mieszkalnych projektowanych indywidualnie, których powierzchnia całkowita może przekraczać 300 m². Czy dla celów określenia prawidłowej stawki VAT przy świadczeniu usług budowalnych spółka jest uprawniona do obliczenia powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych, w oparciu o definicję z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronnie praw lokatorów?

"(...) W odniesieniu do metody określania powierzchni użytkowej należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wykonawcze do ustawy nie normują zasad ustalania powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług. Ustawa nie odsyła także do definicji legalnych zawartych w innych aktach normatywnych. Pojęcie »powierzchnia użytkowa« występuje natomiast w innych aktach prawnych.

Zatem przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy, celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług, Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania obliczeń w oparciu o jedną z dostępnych definicji normatywnych. Istotne jest jednak, aby przyjęta metoda była jednolita, zarówno dla określenia stawki podatku, jak i dla potrzeb związanych z działalnością gospodarczą (np. powierzchnia lokalu wyliczona dla nabywcy).

W ocenie organu, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni na potrzeby art. 41 ust. 12b oraz 12c ustawy o podatku od towarów i usług, w tym z zastosowaniem definicji powierzchni użytkowej budynku, lokalu zawartej w ustawie:

• (...) o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (...); 
   
• (...) o podatkach i opłatach lokalnych (...);
   
• (...) o podatku od spadków i darowizn (...).

(...) Podkreślić należy, że w zakresie zastosowania właściwej stawki opodatkowania na podatniku ciąży odpowiedzialność w zakresie udowodnienia wystąpienia okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki podatku VAT innej niż stawka podstawowa, tj. w tym przypadku 8%.

Podatnik obowiązany jest wykazać, że świadczone przez niego usługi są związane z budownictwem mieszkaniowym oraz, że powierzchnie użytkowe są odpowiednie. Powyższe ma wynikać z materiału dowodowego jakim dysponuje podatnik. Zatem wielkości powierzchni użytkowej określane przez podatnika na potrzeby opodatkowania podatkiem od towarów i usług, muszą wynikać ze stosownej dokumentacji podatnika w tym zakresie, przykładowo: kserokopii dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego.

(...) Podsumowując, przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby art. 41 ust. 12a-12c ustawy, z uwagi na brak definicji pojęcia »powierzchnia użytkowa« w ustawie, można posłużyć się jedną z normatywnie określonych metod ustalenia takiej powierzchni. Zatem, Wnioskodawca wykonując usługi budowlane w budynku spełniającym warunki z art. 41 ust. 12b ustawy, będzie mógł obliczyć powierzchnię użytkową budynku zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego i zastosować preferencyjną 8% stawkę podatku. (...)".

(interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 stycznia 2018 r., nr 0112-KDIL2-2.4012.499.2017.2.AKR)